Narząd słuchu dzieli się na:
1. Ucho zewnętrzne
W skład ucha zewnętrznego wchodzi małżowina uszna i przewód słuchowy zewnętrzny.
2. Ucho środkowe
Ucho środkowe z błoną bębenkową i kosteczkami słuchowymi: młoteczkiem, kowadełkiem i strzemiączkiem. W uchu środkowym znajdują się także mięśnie śród uszne: mięsień strzemiączkowy i mięsień napinacz błony bębenkowej. Biorą one udział w procesie przewodzenia dźwięku w uchu środkowym.
3. Ucho wewnętrzne
Ucho wewnętrzne, w którym znajdują się części receptorowe narządu słuchu i równowagi. Cześć ucha wewnętrznego odpowiedzialna za słyszenie nazywa się, ze względu na swój kształt, ślimakiem. We wnętrzu ślimaka znajduje się narząd Cortiego, w którym usytuowane są komórki słuchowe odpowiedzialne za odbieranie bodźca akustycznego.
4. Część ośrodkowa
Część ośrodkową narządu słuchu stanowią ośrodki słuchowe w mózgu a dokładnie pniu mózgu oraz korze mózgowej.
przewodnictwo powietrzne
Drgania powietrza dochodzą do ucha, pobudzając błonę bębenkową do drgań. Zaczyna drgać rękojeść młoteczka, która jest z nią sztywno połączona. Drgania przekazywane są na kowadełko i dalej na strzemiączko, którego podstawa dopasowana jest do okienka owalnego. Drgania membrany okienka przekazywane są dalej do perylimfy, która wypełnia przedsionek ucha wewnętrznego. Podstawa strzemiączka wykonuje ruchy: przód, tył jednocześnie, ze względu na brak ściśliwości perylimfy porusza się elastyczne okienko okrągłe w przeciwną stronę. W ten sposób w ruch wprawiana jest błona podstawna. Błona ta nie drga w jednakowy sposób. Jest to zależność tonotropowa. Punkt, w którym fala osiąga maksimum, zależy od częstotliwości fali dźwiękowej. Niskie częstotliwości pobudzają komórki rzęsate znajdujące się na błonie w pobliżu szczytu ślimaka, wyższe bliżej okienek. Komórki rzęsate emitują impulsy do nerwu słuchowego, a stamtąd impulsy dochodzą do mózgu.
przewodnictwo kostne
Fale dźwiękowe pobudzające błonę bębenkową docierają także na kości czaszki i pobudzają je do drgań. Drgania te przewodzone są bezpośrednio do ślimaka. Przewodnictwo kostne wykorzystuje się w badaniach słuchu do stwierdzenia czy przewodzenie dźwięku poprzez ucho środkowe jest prawidłowe i czy występuje tzw. rezerwa ślimakowa.